اپتیک کوانتومی

انتشار نور در یک خلاء انرژی و حرکت خود را با توجه به تعداد کامل ذرات معروف به فوتون اندازه گیری می کند. اپتیک کوانتومی ماهیت و تأثیرات نور را به عنوان فوتونهای کمّی بررسی می کند. اولین پیشرفت مهم منجر به این درک ، مدل سازی صحیح از طیف اشعه سیاه توسط ماکس پلانک در سال 1899 تحت فرضیه تابش نور در واحدهای گسسته انرژی است. اثر فوتوالکتریک شواهد دیگری از این کمیت بود که توسط آلبرت انیشتین در مقاله 1905 توضیح داده شد ، کشفی که برای او جایزه نوبل را در سال 1921 دریافت کرد.