هانس آلفون

هانس آلفون جایزه نوبل فیزیک 1970 "برای کارهای اساسی و اکتشافات در مگنتو-هیدرودینامیک با کاربردهای مثمر ثمر در قسمتهای مختلف فیزیک پلاسما"

در سال 1937 ، آلفون استدلال کرد که اگر پلاسما جهان را فرا گیرد ، می تواند جریان الکتریکی را تولید کند که قادر به تولید یک میدان مغناطیسی کهکشان است. وی پس از برنده شدن جایزه نوبل برای کارهای خود در زمینه مغناطیسی ، تأکید کرد که:

مگنتوهیدرودینامیک

مگنتوهیدرودینامیک

Magnetohydrodynamics (MHD) مطالعه نیروهای ماکروسکوپی حاکم بر پلاسما است. محاسبات نظری و عددی حالت تعادل ، ثبات خطی و تکامل زمان غیرخطی را تعیین می کند. برای هر دو پلاسمای "ایده آل" ، با سطوح شار کاملاً تودرتو ، و برای پلاسمایهای "مقاوم" ، با جزایر مغناطیسی و هرج و مرج.

پیشرفت فیزیک پلاسما

پیشرفت فیزیک پلاسما

مفهوم مدرن حالت پلاسما منشأ اخیر دارد و فقط به اوایل دهه 1950 برمی گردد. تاریخچه آن با بسیاری از رشته ها عجین شده است. سه زمینه اساسی مطالعه کمک های اولیه بی نظیری در توسعه فیزیک پلاسما به عنوان یک رشته داشته است: تخلیه الکتریکی ، مگنتوهیدرودینامیک (که در آن یک مایع رسانا مانند جیوه مورد مطالعه قرار می گیرد) و نظریه جنبشی.

مقدمه ای بر اخترفیزیک پلاسما

مقدمه ای بر اخترفیزیک پلاسما

دوره مقدماتی فیزیک پلاسما ، همانطور که در سیستم های فضایی و اخترفیزیکی اعمال می شود. مفاهیم بنیادی با دقت ریاضی توسعه یافته و در فیزیک از طیف گسترده ای از سیستم های اخترفیزیکی استفاده می شود. عناوین شامل مگنتوهیدرودینامیک ، تئوری جنبشی ، امواج ، بی ثباتی ها و تلاطم ها است. کاربردهایی در مورد فیزیک باد و تاج خورشید ، محیط درون خوشه ای خوشه های کهکشان ، محیط میان ستاره ای کهکشان ها و جریان های مختلف جمع آوری از طیف گسترده ای ارائه شده است.

کاربرد MHD ایده آل در پلاسما

کاربرد MHD ایده آل در پلاسما

MHD ایده آل فقط در مواردی که:

پلاسما به شدت برخورد دارد ، به طوری که مقیاس زمانی برخورد کوتاه تر از زمان مشخصه دیگر در سیستم است و بنابراین توزیع ذرات به ماکسولین نزدیک است.