مهندسی نورومورفیک

مهندسی نورومورفیک ، همچنین به عنوان محاسبات نورومورفیک شناخته می شود ،  استفاده از سیستم های یکپارچه سازی در مقیاس بسیار بزرگ (VLSI) حاوی مدارهای الکترونیکی آنالوگ برای تقلید از ساختارهای عصبی بیولوژیکی موجود در سیستم عصبی است. در چند وقت اخیر ، اصطلاح نورومورفیک برای توصیف سیستم های آنالوگ ، دیجیتال ، حالت مختلط آنالوگ / دیجیتال VLSI و نرم افزاری که مدل های سیستم های عصبی را اجرا می کنند (برای درک ، کنترل حرکتی یا ادغام چند حسی) استفاده شده است. پیاده سازی محاسبات نورومورفیک در سطح سخت افزاری را می توان توسط ممریستورهای مبتنی بر اکسید ، حافظه اسپینترونیک ، سوئیچ های آستانه ای و ترانزیستورها تحقق بخشید.

یک جنبه اصلی مهندسی نورومورفیک ، درک نحوه شکل گیری تک تک سلول های عصبی ، مدارها ، برنامه ها و معماری کلی ، ایجاد محاسبات مطلوب است ، بر نحوه نمایش اطلاعات تأثیر می گذارد ، بر استحکام آسیب تأثیر می گذارد ، شامل یادگیری و توسعه است ، با تغییرات محلی (انعطاف پذیری) سازگار است ، و تغییرات تکاملی را تسهیل می کند.

مهندسی نورومورفیک موضوعی میان رشته ای است که با الهام از زیست ، فیزیک ، ریاضیات ، علوم کامپیوتر و مهندسی الکترونیک برای طراحی سیستم های عصبی مصنوعی ، مانند سیستم های بینایی ، سیستم های چشم ، پردازنده های شنوایی و ربات های خودمختار ، که فیزیکی آنها اصول معماری و طراحی بر اساس اصول سیستم عصبی بیولوژیکی است.  در اواخر دهه 1980 توسط کارور مید ساخته شد.