اپتوژنتیک

اپتوژنتیک  یک روش بیولوژیکی است که شامل استفاده از نور برای کنترل سلول ها در بافت های زنده ، به طور معمول نورون ها ، که برای بیان کانال های یونی حساس به نور اصلاح شده است. این یک روش عصبی است که با استفاده از ترکیبی از تکنیک های اپتیک و ژنتیک برای کنترل و نظارت بر فعالیت نورون های فردی در بافت های زنده - حتی در حیوانات با حرکت آزاد - و نیز برای اندازه گیری دقیق این اثرات دستکاری در زمان واقعی انجام می شود. معرفهای اصلی مورد استفاده در اپتوژنتیک پروتئینهای حساس به نور هستند.   کنترل نورونی با استفاده از محرک های اپتوژنتیک مانند کانالروپسپین ، هالورودوپسین و آراکراودوپسین بدست می آید ، در حالی که ضبط اپتیکال فعالیت های نورونی با کمک سنسور های اپتوژنتیک برای کلسیم (GCaMP) ، آزاد کردن وسیکولار (synapto-pHluorin) ، انتقال دهنده های عصبی (GluSnFRs) یا ولتاژ غشایی (رعد و برق قوس ، ASAP1). [2] [3] کنترل (یا ضبط) فعالیت فقط به سلولهای عصبی تعریف شده ژنتیکی محدود می شود و به روش خاص فضایی و جزئی توسط نور انجام می شود.