الکتروانسفالوگرافی

الکتروانسفالوگرافی (EEG) یک روش پایش الکتروفیزیولوژیک برای ثبت فعالیت الکتریکی مغز است. این نوع الکترودها در امتداد پوست سر قرار می گیرند ، معمولاً غیر تهاجمی است ، اگرچه در الکترودهای تهاجمی ، گاهی اوقات از الکترودهای تهاجمی استفاده می شود. EEG نوسانات ولتاژ ناشی از جریان یونی در سلولهای عصبی مغز را اندازه گیری می کند.  از نظر بالینی ، EEG به ضبط فعالیت الکتریکی خود به خودی مغز در طی یک دوره زمانی زمانی اشاره دارد ، همانطور که از چندین الکترود قرار داده شده بر روی پوست سر ثبت شده است.    برنامه های تشخیصی عموماً روی پتانسیل های مربوط به رویداد یا محتوای طیفی EEG متمرکز می شوند. اولی زمان نوسانات احتمالی را که در یک رویداد قفل شده است ، از قبیل "شروع محرک" یا "فشار دکمه" بررسی می کند. دومی نوع نوسانات عصبی (که به طور عمومی "امواج مغزی" خوانده می شود) را که می تواند در سیگنال های EEG در حوزه فرکانس مشاهده شود ، تجزیه و تحلیل می کند.

EEG اغلب برای تشخیص صرع مورد استفاده قرار می گیرد ، که باعث ناهنجاری در قرائت EEG می شود.  همچنین برای تشخیص اختلالات خواب ، عمق بیهوشی ، اغما ، انسفالوپاتی و مرگ مغزی استفاده می شود. EEG یک روش خط اول برای تشخیص تومورها ، سکته های مغزی و سایر اختلالات کانونی مغز بود  اما این استفاده با ظهور تکنیک های تصویربرداری آناتومیکی با وضوح بالا مانند تصویربرداری از رزونانس مغناطیسی (MRI) کاهش یافته است. و توموگرافی کامپیوتری (CT) با وجود وضوح محدود مکانی ، EEG همچنان ابزاری با ارزش برای تحقیق و تشخیص است. این یکی از معدود تکنیک های موبایل است و وضوح زمانی با دامنه میلی ثانیه را ارائه می دهد که با CT ، PET یا MRI امکان پذیر نیست.

مشتقات تکنیک EEG شامل پتانسیل های برانگیخته (EP) است که شامل میانگین فعالیت EEG است که به محض ارائه یک محرک به نوعی (دیداری ، حسی یا حسی) محصور شده است. پتانسیل های مربوط به رویداد (ERP) به پاسخ های EEG متوسط ​​که در پردازش پیچیده تر محرک ها قفل شده اند ، اشاره دارند. این روش در علوم شناختی ، روانشناسی شناختی و تحقیقات روانشناسی کاربرد دارد.