دستگاه های زیست پزشکی قابل کاشت

معرفی

تقریباً یک دهه پس از اختراع اولین ترانزیستور نیمه هادی در سال 1948 ، حدود یک دهه طول کشید تا این فناوری انقلابی از تولید دستگاه های منفرد تا ادغام چند ترانزیستور به عنوان اولین مدار مجتمع در سال 1958 تکامل یابد. از آن زمان ، مدارهای مجتمع طبق پیش بینی شده توسط قانون مشهور مور ، بیش از نیم قرن در حال پیشرفت مداوم بوده است. در حالی که مدارهای مجتمع هنوز هم با همان سرعت نمایی به پیشرفت خود ادامه می دهند ، تقریباً یک دهه است که شاخه جدیدی از علم و فناوری ظهور می کند ، معروف به ریز سیستم های یکپارچه.   این را می توان به عنوان تکامل طبیعی فناوری از تراشه های مدار جداگانه و ماژول های غیر مدار ، به عنوان مثال ، دستگاه های سیستم های ریز الکترومکانیکی (MEMS) ، و متعاقباً برای تکمیل سیستم ها در ابعاد کوچک فیزیکی و با وزن سبک استفاده کرد. ریز سیستم های یکپارچه دریچه امیدواری را برای ارائه راه حل های کارآمد برای برخی از مشکلات باز کرده است که تاکنون با هیچ روش دیگری قابل حل نبوده است.

در میان انواع مختلف میکروسیستم هایی که برای طیف گسترده ای از کاربردها در حال توسعه هستند ، ریز سیستم های زیست پزشکی قابل کاشت مورد توجه روزافزون جامعه پزشکی و مهندسی هستند. این عمدتا به دلیل توانایی هایی است که انتظار می رود این دستگاه ها در بخش پزشکی ارائه دهند و همچنین چالش های فنی موجود در قسمت مهندسی. نمونه هایی از کاشت های زیست پزشکی ضربان سازها ، کاشت حلزون ، پروتزهای بینایی ، ریز سیستم های ضبط عصبی و محرک های عمیق مغز هستند.

این فصل مقدمه ای بر پروتزهای بینایی و دستگاه های ضبط عصبی داخل قشر است. در واقع ، اینها دو نوع از ریزسیستم های زیست پزشکی قابل کاشت هستند که در راس تحقیقات هستند.