مدل سازی جنبشی ردیاب: مبانی و مفاهیم

در مطالعات پزشکی هسته ای ، مانند PET یا SPECT ، توزیع ردیاب در طول زمان بسته به تحویل ، حفظ و ترخیص ردیاب در اندام ها یا بافت های مختلف تغییر می کند. اگر داده های پویا انجام شود ، می توان رفتار جنبشی ردیاب را تجزیه و تحلیل کرد و پارامترهای کمی مربوط به فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی یا بیوشیمیایی را تعیین کرد. این نوع اطلاعات می تواند از نظر بالینی در زمینه های مختلفی مانند قلب ، انکولوژی و مغز و اعصاب مرتبط باشد. از مدلهای ریاضی برای رفتار ردیاب می توان برای برآورد اقدامات اندازه گیری مانند جریان سیل ، حجم توزیع یا پتانسیل اتصال استفاده کرد. معمولاً یک عملکرد ورودی شریانی مورد نیاز است ، که می تواند با نمونه گیری شریانی یا گاهی مستقیماً از داده های پویا PET یا SPECT به دست آید. برای برخی از ردیاب ها ، می توان از یک تابع ورودی غیر مستقیم که از یک منطقه مرجع بدست آمده استفاده کرد. تکنیک های تجزیه و تحلیل ساده و بدون مدل نیز در دسترس هستند. به طور خلاصه ، تجزیه و تحلیل جنبشی مستلزم تعریف یک پروتکل کسب ، انتخاب مدل مناسب و تکنیک تجزیه و تحلیل و همچنین اندازه گیری نتایج مورد نظر است.

پزشکی هسته ای

تفاوت اصلی بین آزمایش های تشخیصی پزشکی هسته ای و سایر روش های تصویربرداری این است که تکنیک های تصویربرداری هسته ای عملکرد فیزیولوژیکی بافت یا ارگ مورد بررسی را نشان می دهد ، در حالی که سیستم های تصویربرداری سنتی مانند توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) و تصویربرداری تشدید مغناطیسی (اسکن MRI) نشان می دهد فقط آناتومی یا ساختار

رویه های SPECT

تصویربرداری Scintigraphy برای مدت طولانی وجود داشته است ، به ویژه در قلب و عروق ، و به ویژه با تصویربرداری پرفیوژن ، در ابتدا به عنوان یک عکس دو بعدی مسطح ، اما شکی نیست که یکی از نوآوری های بزرگ ظهور توموگرافی رایانه ای با انتشار فوتون (SPECT ) که به ما امکان می دهد اندام ها و عملکرد آنها را به صورت سه بعدی ارزیابی کرده و حساسیت و ویژگی بیشتری را به طیف گسترده ای از مطالعات پزشکی هسته ای اضافه کنیم ، همانطور که در تصویربرداری قلب اتفاق افتاد.  

تکنیک های تصویربرداری پزشکی هسته ای

تکنیک های تصویربرداری پزشکی هسته ای نیز از نظر ارگان یا بافت خاص هستند. در حالی که از یک اسکن CT یا MRI می توان برای تجسم کل حفره قفسه سینه یا شکم استفاده کرد ، به عنوان مثال ، از تکنیک های تصویربرداری هسته ای برای مشاهده اندام های خاص مانند ریه ها ، قلب یا مغز استفاده می شود. 

فیزیک پایه پزشکی هسته ای

مطالعات پزشکی هسته ای برای اولین بار در دهه 1950 با استفاده از دستگاه های خاصی به نام "دوربین های گاما" انجام شد. مطالعات پزشکی هسته ای نیازمند ورود مواد خوراکی یا داخل وریدی به مواد شیمیایی رادیواکتیو بسیار کم (به نام رادیونوکلئید، رادیوفیزیک یا رادیوتراپی) به بدن است.