پروفسور جرارد مورو مدیر موسس مرکز علوم نوری فوق سریع در دانشگاه میشیگان بود. به مدت چهل سال ، پروفسور جرارد مورو در زمینه لیزرهای فوق سریع و کاربردهای آنها در رشته های علمی ، مهندسی و پزشکی پیشگام بوده است. او همچنین آغازگر زیرساخت نور شدید (ELI) در اروپا است. او با دانش آموز خود Donna Strickland مخترع تکنیک Chirped Pulses Amplification (CPA) است که امکان تقویت پالس های لیزر فوق کوتاه تا قدرت نوری بسیار بالا (در حال حاضر Petawatt) را با پالس لیزر به طور موقتی و طیفی قبل از تقویت کشیده است.
علم لیزر قبل از اختراع خود لیزر است. آلبرت انیشتین با استفاده از مقاله ای که در آن قانون تابش ماکس پلانک را با استفاده از فرمالیسم مبتنی بر ضرایب احتمال (ضرایب انیشتین) برای جذب ، انتشار خود به خود و انتشار تحریک شده الکترومغناطیسی ، مجدداً قانون تابش ماکس پلانک را ایجاد کرد. تابش. وجود انتشار تحریک شده در سال 1928 توسط رودولف دبلیو لادنبورگ تأیید شد. در سال 1939 ، Valentin A. Fabrikant اولین پیشنهاد لیزر را ارائه داد. وی شرایط لازم برای تقویت نور را با استفاده از انتشار تحریک شده مشخص کرد. در سال 1947 ، ویلیس E. لمب و RC Retherford انتشار تحریک آشکاری را در طیف هیدروژن یافتند و اولین نمایش انتشار تحریک شده را انجام دادند. در سال 1950 ، آلفرد کاستلر (جایزه نوبل فیزیک 1966) روش پمپاژ نوری را ارائه داد ، دو سال بعد ، توسط بروسل ، کاستلر و وینتر.
موچین های نوری (که در اصل دام متغیر تک پرتویی نامیده می شود) ابزارهای علمی هستند که از یک پرتوی لیزر بسیار متمرکز برای نگهداری و جابجایی اجسام میکروسکوپی و زیر میکروسکوپی مانند اتم ها ، نانوذرات و قطرات ، به روشی مشابه موچین استفاده می کنند. اگر جسم بدون پشتیبانی اضافی در هوا یا خلا نگه داشته شود ، می توان آن را آسانسور نوری نامید.